Stadsvernieuwing Russische buurt

Mevrouw Boon (23-02-1944) heeft drie knipselmappen aangeboden aan het Zaans Erfgoed. Bij haar verhuizing van Poelenburg naar de Russische buurt in 1980 werd ze meteen door een nieuwe buur opgegeven voor de werkgroep Stadsvernieuwing in de Russische buurt. Ze is toen gelijk begonnen om al het nieuws over dat grote project bij te houden.

 

Het werk voor de Vereniging Russische buurt heeft ze tot 1985 gedaan, toen was het project   klaar. Samen met Ab Grootes deed ze de spreekuren voor de bewoners op donderdagavond. Daar kwamen allerlei zaken aan de orde. Kleine dingen zoals een heg, een poortje, een straatje, maar ook zaken waar echt ingegrepen moest worden. Ze heeft in het begin wel twijfel gehad of ze er wel geschikt voor was want er komt een hoop op je af.

Het kost natuurlijk tijd, het spreekuur en wat daaruit kwam, de vergaderingen op maandagavond. Ze was daar notulist en dus kwam er altijd nog werk achteraan. Ze werkte toen nog niet dus de tijd had ze wel. En het volgen van de vergaderingen op het stadhuis, daar ging ze ook met Ab Grootes en Henk van der Zee naartoe. Ze heeft er op allerlei vlakken heel veel van geleerd. Toen ze solliciteerde werden er referenties gevraagd en toen heeft ze mensen van de Stadsvernieuwing gevraagd of die een goed woordje voor haar wilden doen; ze kreeg de baan.

 

Naderhand is een boekje verschenen over oud en nieuw in de Russische buurt met foto’s van Henk van der Zee, die fotograaf van beroep was. Na de stadsvernieuwing zat er nog wat geld in kas van de Vereniging Russische buurt en daar is dat boekje, met wat ondersteuning van enkele fondsen, van gemaakt. Het is toen aan alle bewoners uitgedeeld.

 

Het was een enorm groot project; denk maar aan al die mensen die geherhuisvest moesten worden. Oude mensen die hun hele leven hier in de Jasykoffstraat hadden gewoond moesten toen naar een nieuw huis dat op het Rustenburg/Het Salm was gebouwd. Dan ging ze mee met ze om vloerbedekking en gordijnen uit te zoeken. Die wilden het liefst hun gordijntjes die er van voor de oorlog al hingen, meenemen. Een paar dames op leeftijd hebben dat niet overleefd. Niet de schuld van de stadsvernieuwing, maar het heeft er wel toe bijgedragen.

Kort nadien is de maker van het boekje, Henk van der Zee, plotseling overleden. Dat was een klap want hij was belangrijk geweest voor de hele stadsvernieuwing. Hij en Ab Grootes hebben die vereniging getrokken. Ze hadden ook de connecties om dingen voor elkaar te krijgen.

 

Ze heeft diverse wethouders meegemaakt; Nieuwenhuijse, Pans. Haar ervaringen met ‘de overheid’ geeft ze als volgt weer; “wat een keer onder de hoed zit, wordt besproken met de bewoners, maar eigenlijk is het allang geregeld”. In de wet is vastgelegd dat je moet overleggen met je bewoners en dat doen ze maar het is allang geregeld en dat gaat nog zo meent ze. Ze noemt de kwestie van de volkstuintjes bij Nut en Genoegen, waarbij er ook weer gesprekken komen met de gemeente, maar daar denkt ze het hare van; het is al beslist. Misschien denkt ze te zwart/wit, en ze zullen kleine aanpassingen doen en de wethouders zijn van goede wil maar die komen ook met een boodschap die ze hebben meegekregen. Ze heeft wel wat ervaring met hoe de hazen lopen. Het heeft iets van een hersenspoeling. Er is een plan, voor over een aantal jaren, ze praten en praten er over en dan kan men er  langzaam aan wennen.

 

Met de knipsels is ze begonnen in 1980, maar toen de stadsvernieuwing achter de rug was is Corrie ermee doorgegaan. Valpartijtjes, brandjes, jubilea en die Rus die uit de lucht in de dijksloot viel. Dat was een verstekeling die uit een vliegtuig viel en precies in de dijksloot van de Hogendijk. Van alles heeft ze uitgeknipt, gedateerd en opgeborgen in ordners; alles over de Russische buurt. Ze is er in 2005 mee gestopt na vijfentwintig jaar kranten napluizen en opbergen.

 

Tijdens de stadsvernieuwing werd overal gesloopt, straten lagen open. Haar dochter is nog eens van het dak van een slooppand gevallen. Tja, voor de kinderen was het een heerlijke speeltuin natuurlijk. Ze waren in zo’n half gesloopt pand naar boven geklommen en Yvonne stapte mis en viel naar beneden. In de buurt hoorde je dan meteen ‘nou d’r is er eindelijk eens een naar beneden gepleurd’. De mensen die er tegenover woonden stonden doodsangsten uit met die kinderen.  Nou dat was onze dochter. Ze moest een week in het ziekenhuis blijven. De volgende dag ging dat pand meteen vlak.

 

Toen ze er in 1980 kwamen wonen was er al een deel klaar; Het Salm. Daar zijn de bewoners van de Jasykoffstraat naartoe gegaan. Het was nooit het plan om de hele wijk plat te gooien en helemaal nieuw te bouwen. Er waren natuurlijk veel woningbezitters. Bij aanvang zijn alle woningen die er nog stonden geïnspecteerd en die werden af- of goedgekeurd. Toen is ook de Vereniging opgericht, dat was rond 1975. Dus alle goede woningen bleven staan en er werd omheen gebouwd. Maar we zijn inmiddels zoveel jaar verder en er zijn woningen die nu een slechte fundering hebben of in slechte staat of verwaarloosd zijn. We zijn zoveel jaar later en dat is  niet tegen te houden.

Op de inhoud van de mappen zullen we nog terugkomen.

foto’s: Gemeentearchief Zaanstad, Ruud Meijns