Rie van Gulik (1926-2023)

door Ruud Meijns

Op 12 mei j.l. is mevrouw Rie van Gulik – de Boer overleden. Ik heb haar en haar man Goos in 2017 mogen interviewen voor De Zuidkanter.  Ze hield van de Zaanse taal en bij de eerste editie van het Zaans dictee viel ze meteen in de prijzen. Op mijn verzoek heeft ze toen een stukje in het Zaans geschreven.  Ze had in de 2e W.O. een dienstje bij een boer in de Purmer en daar schreef ze over; zie verder. Voor wie het hele interview wil lezen heb ik een link aan het eind toegevoegd.

Klain Zaans stukkie

Ruud vroeg me om een klain Zaans stukkie bai z’n verhaal te voege dus dat wil ik wel perbere.

Hai schreef al dat ik nei me skooleksame een taidje op een boerderai in de Purmer ewerrekt hew. Deer was ik den van maandagoggend tot zaterdagmiddag. Het weekend was ik tois.

Eén maandag, toe ik bai de Westerweg kwam stond deer een pliesie die me teuge hield. Toe die hoorde weer ik heen most kon ik deurraaie. Hai zee, “der is een bom evalle verderop, skrik maar niet.”

Bai de boerderai an ekomme weer ik werrekte, verskoot ik bar erreg. Percies voor et hois, an de are kant van de weg, was een diepe krater in et wailand en der lag een stel dooie skepe bai. Deer mocht niemand nee toe want der lagge ok nag niet ontplofte brandbomme bai. Die moste eerst nag weg ehaald worre deur de Doisers.

Een Engelse bommewerreper bleek eraakt te weze deur et afweereskut van de Doisers. In een poging om te ontkomme loosde hai ze bommevoorraad midde voor de boerderai.

Nou die was niet om an te zien. Alle roite wazze esneuveld en alles lag onder et glas, ok de kamer weer ik altaid in sliep en me bed lag vol skerreve. Me ienigste gnappe jurrek die deer nag hong, zet onder de gate van het glas.

De bewoners, die et mee emaakt hadde, wazze netuurlijk nag ontdaan, maar wazze der glokkeg met de skrik van ovvekomme. Maar de materiele skade was enorm. Dus nei ’n dag hard werreke om de erregste troep een bietje op te roden, gong ik ’s eves maar wir op me fietsie nei ’t Zaantje terug, want in de boerderai was met al die stikkende rame voorlopig niet te weune.

Et was een ongewisse taid en et gevaar kwam soms oit onverwachte hoek.

Mevr. A. van Gulik – de Boer, mei 2017

Interview met Rie Gulik – de Boer; lees hier